“Gün hep üzgün başlıyordu. Çünkü Karpa’nın kulakları upuzundu.

Neşe saçan ışığı ile güneş, tepelerin ardından görünmeye başlamıştı ama Karpa’nın yüzü gülmüyordu. “Ne zahmet!” diyordu kulaklarına bakarak.”

Yerlere kadar uzanan kulaklarıyla arkadaşlarından biraz “farklı” olan Karpa, diğer keçi yavruları gibi kulaklara sahip olamadığı için çok mutsuzdu. “Normal” bir keçi yavrusu gibi alay konusu olmadan kırlarda yaşamak istiyordu.
Peki, normal ne demekti?
Farklı olmak kötü bir şey miydi?
Nasıl sevebilirdi kendini bu küçük keçi yavrusu?

Özşefkat arayışının önemini konu alan bu hikâye sayesinde, Karpa’nın farklılıklarını kucaklayarak nasıl bir kahramana dönüştüğünü ve kendi değerini nasıl fark ettiğini okuyacak, siz de Karpa gibi kendinizi her hâlinizle sevmeyi öğreneceksiniz!